first month

It’s been almost a month now. 

Am I living the dream?

I have to say yes, I am. But it is a strange dream, not the kind where everything is nice, easy and comfortable all the time. That would be boring. 

my favourite place to go for a walk, it's only ~15 minutes by foot from the guesthouse

I’m making my teenage fantasies come true. 

I remember being a confused & depressed 15-year old who got so much into listening to music, probably because it could serve so well as an escape from everyday reality. Icelandic music resonated with me back then, apart from Björk I used to be a heavy listener of Sigur Rós and múm (and I wasn't the only one, it’s interesting how a lot of Polish teenagers were super into bands from Iceland). 

I dreamed that one day I could visit this magical land. It seemed like such a far-fetched idea back then, the flights were extremely expensive and it felt so unattainable, remote, located on the other side of the world.

Then I forgot about those dreams for many years, Iceland was no longer priority on the list of places I wanted to travel to. 

Yet somehow I ended up here.

hardships

Time to talk about the difficulties.

Work is always work, even when you’re doing something that you truly love. If you’re getting paid money for it, then it’s inevitable that not everything is going to be pretty, easy, nor smooth. Certainly there are going to be parts of it that you’re going to hate and compromises that you will be forced to take. 

I have a complicated relationship with quitting. I give up a lot. Most recently I have quit a job back in Warsaw. Sometimes quitting and giving up is amazing - it means leaving all the stuff you don’t longer need behind, growing from the experience and moving on. But sometimes it’s terrible and means giving up on your hopes and dreams, sabotaging yourself.

Back in Warsaw, as a hobby I had been organising pop-up dinners almost every month for about 2 and a half years. The last one I organised was in February, shortly before my departure.

Even though there were a lot of extremely hard moments in my bibimbap-making "career", I never gave up on doing this. I couldn’t give up, because I loved it too much.

Right now, I see my cooking at the guesthouse as the next episode in my culinary adventure.

I'm sure I wouldn't be able to do this right now if I didn’t have previous experience with the pop-up dinners, where I sometimes cooked for more than 40 people during one evening. Here, the most so far was 11 orders at the same time. 3 different dishes to make almost from scratch.

.

sanatorium

Proste sprawy, spełnione potrzeby - ma się gdzie spać, ma co jeść, może zarówno pracować, jak i mieć czas dla siebie.

Wokół roztaczają się majestatyczne krajobrazy, a problemy i niepokoje, które miało się jeszcze miesiąc wcześniej zaczynają przypominać rozmywające się we mgle zjawy, które niewiele już znaczą. Powidoki.

Teraz widzę w pełni, jak negatywnie wpływała na mnie moja pierwsza w życiu praca na pełen etat, którą wykonywałam przed wyjazdem. Wmawiałam sobie, że wszystko jest w porządku, że nie mam na co narzekać i że powinnam się cieszyć, że zostałam przyjęta do miejsca, które dodatkowo mogło uchodzić za “prestiżowe”. Być może to wszystko było bardzo lekką formą syndromu sztokholmskiego, być może stał za tym podobny mechanizm psychologiczny w skali mikro. Oczywiście praca miała sporo zalet, ale w pewnym momencie negatywy zaczęły przeważać. Niepokój i niepewność, czy zaraz i tak człowieka nie zwolnią (przy umowie śmieciowej/samozatrudnieniu mogą to zrobić w każdej chwili), władze obiecujące różne rzeczy, po czym niewywiązywanie się z tych obietnic, brak realnych możliwości rozwoju, niekompetentne osoby na wyższych stanowiskach, klimat polityczny. A do tego wszystkiego bardzo smutne poczucie, że to, co się robi i za co dostaje się pieniądze - że mogłoby tego w ogóle nie być na świecie i nie byłoby to jakąś wielką stratą.

Myślę, że “większości osób" taka sytuacja by nie przeszkadzała i mogłyby w niej funkcjonować przez długi czas. Nie dziwi mnie to, bo tak często wygląda nasza rzeczywistość i niby skąd ludzie mogliby wiedzieć, że życie może wyglądać zupełnie inaczej, niż to wszystko, do czego są przyzwyczajeni?

Ja już wiem, że wolałabym więcej nie znaleźć się w podobnej sytuacji. Jednak jestem wdzięczna za to, że miałam możliwość spróbować i przekonać się na własnej skórze. A potem, że zebrałam się na odwagę, żeby odejść.

Dzięki temu znalazłam się tutaj.

beginnings

This was a very good decision.

It's been about a week and a half since I landed here.

photo by Oskar 

I wake up early in the morning, look out of the window and see the ocean. I can hear it too. I leave the house and look at the pink dawning light covering the mountains.

Inhale & exhale, the air is crispy clean. 

It's cold, but not in an unpleasant way. After I wake up, I have to walk a couple of meters through the snow to the main guesthouse. I start preparing breakfast. Simple tasks. Brewing, pouring, cutting. Down to earth and tangible. Material. Then I look out of the window again. Having all this majestic nature as a background to my everyday routine is an experience in itself.

How long does it take for the otherworldly to become common and ordinary? Is this sense of being in complete awe of the surroundings going to last?

The first couple of days were the weirdest - such a contrast between how I was feeling and what was going around me back home to what is happening here, in the middle of nowhere. I guess I feel more present and "in the moment" here than I did for the most part of last year back in Warsaw. 

I'm far away from everything, but I don't feel lonely. I made a new friend (who's unfortunately gone now, but will be back in a month) and there are people coming and going, passing through the guesthouse every day with their own stories. And of course there is technology, wi-fi connects me to the world at large.

There is also something else. A certain spookiness that can be felt especially after the sun goes down. I feel that there is a lot going on here beneath the surface, the energy levels are high. And somehow I'm not scared of this.

At night the stars shine vividly as they always do far away from the city lights. 

The Northern Lights, Aurora Borealis, are here too. Very subtle, mild and not strong at all, but present still. 

These next months are going to be interesting.